Samo Dobro

W parku Oliwskim w ramach festiwalu „Parkowanie” przeprowadziłyśmy podwieczorkowe, wegańskie warsztaty. Uczestnikom bardzo przypadł do gustu przepis na bananowe placuszki z jagodami. Jest bardzo prosty, jeśli nie macie jagód, to można zamienić je na truskawki, rabarbar pokrojony w kosteczkę albo inne sezonowe owoce.

Składniki – porcja śniadaniowa dla 2 osób:

3 dojrzałe banany

ok. 3/4 szklanki mąki

1/2 szklanki mleka roślinnego

garść jagód

olej do smażenia

Banany rozgnieć widelcem albo zmiel blenderem, wymieszaj je z mąką i mlekiem. Mąkę dodawaj stopniowo, żeby nie powstały grudki. Ciasto ma mieć dość gęstą konsystencję (bardziej niż gęsta śmietana). Dodaj jagody do ciasta i wymieszaj delikatnie. Rozgrzej łyżkę oleju na patelni, kładź ok. 2 łyżek ciasta na placek, nie rozprowadzaj go na płasko, tak aby placek był gruby na co najmniej 1 cm. Smaż równomiernie z obu stron. Jeden placek smaży się ok 1,5 minuty  z każdej strony. Podawaj z sosem owocowym, np. z karmelizowanymi morelami na brązowym cukrze albo z syropem klonowym.

Przyznam się –  zgrzeszyłam! Podczas zwiedzania Neapolu, wśród kilogramów pizzy i makaronu udało i się spożyć coś słodkiego. Sfogliatelle nie są bynajmniej wegańskie. Przypominają muszle wypełnione kremem, a ich nazwa odnosi się do warstw, z których są zrobione. W Neapolu mówią, że są neapolitańskie, ale oryginalnie pochodzą z Salerno, miasta położonego 60 km na południe.

My odwiedziliśmy najbardziej znaną cukiernię, gdzie produkuje się sfogliatelle. Znajduje się bardzo blisko Piazza Garibaldi, niedaleko głównego dworca. By zostać obsłużonym, był to nie lada wyczyn. Najpierw trzeba pokonać wielki tłum, by dostać się do kasy. Potem trzeba dogadać się z kasjerem i po włosku wytłumaczyć, co chcemy. Następnie dostaje się numerek (jak na polskiej poczcie) i trzeba czekać (ok. 10 minut) na swoje zamówienie. Potem znowu – musimy wytłumaczyć ekspedientowi, co zamówiliśmy. Jednak warto jest czekać!!

Cukiernia przy Piazza Garibaldi, gdzie kupuje się sfogliatelle

Olbrzymia kolejka do kasy

Sfogliatella w całej swojej okazałości

Powoli kończą się jesienne zbiory – dynia, szpinak, szczaw, jarmuż. Na zimę pozostaną warzywa korzenne, jak seler, marchew czy buraki. Teraz jest ostatnia chwila, by upichcić coś z dyni!
Jeśli sobie dobrze przypominam, dynia stała się popularna kilka lat temu – tak samo jak hitem jest teraz jarmuż. Nigdy nie byłam zbytnio do niej przekonana. To zmieniło się, gdy zamieszkałam w Stambule, a za współlokatorkę miałam Norę – Austriaczkę. Koło naszego domu, w starej ormiańsko-greckiej dzielnicy Balat, co środę odbywał się targ owocowo-warzywny. W Turcji ceny na targu są o połowę niższe niż w sklepach, więc tam zaopatrzaliśmy się w owoce i warzywa na cały tydzień. Nora oprócz czerwonej kapusty, którą dusiła w winie, często przynosiła też dynię. Szczerze mówiąc, nie miałam pojęcia, co z nią zrobić, bo w naszym skromnym domu nie było piekarnika. Podejrzałam kiedyś, co robi w naszej malutkiej kuchni.  Nora pochodziła z małej miejscowosci w austriackich górach i często nam przyrządzała proste, sycące dania. Zupa z dyni to był taki austriacki klasyk. Jeśli chcecie, to uchylę rąbka tajemnicy….

Czytaj dalej →

Na ostatnim Spóźnionym Śniadaniu w Lofcie robiłam pokaz kulinarny. Wróciłam niedawno z Indonezji, więc mój wybór padł na bardzo prostą potrawę, o wdzięcznej nazwie nasi goreng. Danie to można kupić w każdej ulicznej budzie. Na Twoich oczach sprzedawca smaży wszystkie składniki, po czym wręcza Ci  pełen talerz, pachnący korzennymi przyprawami. Nasi znaczy ryż, goreng – smażony. Zawsze je zamawiałam, bo była to jedyna nazwa, którą potrafiłam zapamiętać 🙂 Czytaj dalej →